Ο Οδυσσέας κοίταξε το ρολόι του για πολλοστή φορά εκείνο το πρωινό. Η ώρα είχε μόλις πάει οκτώμιση και ήδη το γραφείο του έσφυζε από ζωή. Τα τηλέφωνα χτυπούσαν ασταμάτητα, οι οθόνες των υπολογιστών αναβόσβηναν με νέα μηνύματα και σχέδια, ενώ οι συνάδελφοί του έτρεχαν πάνω κάτω με φακέλους και καφέδες στα χέρια.
«Οδυσσέα, έχουμε σύσκεψη σε πέντε λεπτά για το νέο έργο στο κέντρο», φώναξε ο Αλέξης, ένας από τους συνεργάτες του, καθώς περνούσε βιαστικά έξω από το γραφείο του.
Ο Οδυσσέας αναστέναξε βαθιά. Άλλη μια μέρα γεμάτη προκλήσεις, προβλήματα προς επίλυση και ατελείωτες ώρες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Ως αρχιτέκτονας σε μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες της πόλης, η ζωή του ήταν ένας συνεχής αγώνας δρόμου.
Λίγα χιλιόμετρα μακριά, σε έναν ουρανοξύστη γεμάτο γραφεία τεχνολογικών εταιρειών, η Μαρία Νεφέλη καθόταν μπροστά στον υπολογιστή της, με τα δάχτυλά της να χορεύουν πάνω στο πληκτρολόγιο. Οι γραμμές κώδικα γέμιζαν την οθόνη της καθώς προσπαθούσε να λύσει ένα πρόβλημα στο λογισμικό που ανέπτυσσε για έναν μεγάλο πελάτη.
«Μαρία, έχουμε τηλεδιάσκεψη σε δέκα λεπτά με την ομάδα από το Λονδίνο», της υπενθύμισε η προϊσταμένη της καθώς περνούσε από το γραφείο της.
Η Μαρία Νεφέλη ένιωσε ένα σφίξιμο στο στομάχι της. Άλλη μια μέρα γεμάτη πίεση, προθεσμίες και ατελείωτες ώρες μπροστά στην οθόνη.
Το βράδυ, όταν επιτέλους κατάφεραν να συναντηθούν στο μικρό τους διαμέρισμα, ο Οδυσσέας και η Μαρία- Νεφέλη ήταν και οι δύο εξαντλημένοι. Κάθισαν στον καναπέ, με τα μάτια τους να κοιτάζουν αφηρημένα την τηλεόραση, που έπαιζε χαμηλόφωνα.
«Πώς ήταν η μέρα σου;» ρώτησε ο Οδυσσέας, γνωρίζοντας ήδη την απάντηση.
«Όπως πάντα», απάντησε η Μαρία Νεφέλη με ένα αδύναμο χαμόγελο. «Εσένα;»
«Το ίδιο», είπε ο Οδυσσέας, τρίβοντας τα κουρασμένα του μάτια.
Έμειναν σιωπηλοί για λίγο, καθένας βυθισμένος στις σκέψεις του. Ήταν η Μαρία Νεφέλη που έσπασε τελικά τη σιωπή.
«Οδυσσέα, δεν νομίζεις ότι χρειαζόμαστε μια αλλαγή;» είπε, γυρνώντας να τον κοιτάξει. «Νιώθω σαν να είμαστε παγιδευμένοι σε έναν ατέρμονο κύκλο».
Ο Οδυσσέας την κοίταξε, διακρίνοντας την κούραση και τη λαχτάρα στα μάτια της. «Το σκέφτομαι κι εγώ συνέχεια», παραδέχτηκε. «Αλλά τι μπορούμε να κάνουμε;»
Η Μαρία Νεφέλη σηκώθηκε ξαφνικά και πήγε στο γραφείο της. Επέστρεψε με το λάπτοπ της. «Κοίτα τι βρήκα χτες το βράδυ», είπε, ανοίγοντας ένα μικρό μπλογκ. «Είναι ένα νησί που λέγεται Ψίμυθος. Δεν το έχω ξανακούσει ποτέ».
Ο Οδυσσέας έσκυψε να κοιτάξει την οθόνη. Εικόνες από ένα μικρό, γραφικό νησί γέμισαν την οθόνη. Παρθένες παραλίες, καταγάλανα νερά, γραφικά σοκάκια και πέτρινα σπίτια.
«Λέει ότι είναι ένας άγνωστος παράδεισος». συνέχισε η Μαρία Νεφέλη με ενθουσιασμό. «Χωρίς τουρίστες, χωρίς πολυκοσμία. Μόνο ηρεμία και φύση».
Ο Οδυσσέας ένιωσε κάτι να ξυπνάει μέσα του. Μια λαχτάρα για περιπέτεια, για κάτι διαφορετικό. «Και τι λες να κάνουμε;» ρώτησε, αν και ήξερε ήδη την απάντηση.
Η Μαρία Νεφέλη χαμογέλασε πλατιά. «Λέω να πάμε. Να ξεφύγουμε από όλα αυτά για λίγο. Να βρούμε τον εαυτό μας ξανά».
Ο Οδυσσέας την κοίταξε για μια στιγμή, βλέποντας τη σπίθα στα μάτια της, που είχε καιρό να δει. Ένιωσε ένα κύμα ενθουσιασμού να τον πλημμυρίζει.
«Ας το κάνουμε», είπε τελικά, νιώθοντας σαν να έπαιρνε μια ανάσα ύστερα από πολύ καιρό. «Ας πάμε στην Ψίμυθο».
Τις επόμενες μέρες, ο Οδυσσέας και η Μαρία Νεφέλη βυθίστηκαν στον σχεδιασμό του ταξιδιού τους. Έψαξαν πληροφορίες για το νησί, έκλεισαν εισιτήρια για το πλοίο και άρχισαν να ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους. Η ιδέα της απόδρασης, της εξερεύνησης ενός άγνωστου τόπου, τους είχε δώσει νέα ενέργεια.
Τη μέρα της αναχώρησης, στάθηκαν στο κατάστρωμα του πλοίου κοιτάζοντας την πόλη που άφηναν πίσω τους να χάνεται στον ορίζοντα. Η Μαρία Νεφέλη έσφιξε το χέρι του Οδυσσέα.
«Είσαι έτοιμος για μια νέα περιπέτεια;» τον ρώτησε με ένα χαμόγελο.
Ο Οδυσσέας την κοίταξε, νιώθοντας ένα κύμα αγάπης και ενθουσιασμού. «Μαζί σου, είμαι έτοιμος για τα πάντα», απάντησε.
Καθώς το πλοίο έσκιζε τα κύματα, ο Οδυσσέας και η Μαρία Νεφέλη ένιωθαν σαν να άφηναν πίσω τους όχι μόνο την πόλη, αλλά και όλα τα βάρη και τις έγνοιες που τους είχαν καταπιέσει τόσο καιρό. Μπροστά τους απλωνόταν το άγνωστο, γεμάτο υποσχέσεις για νέες εμπειρίες και ανακαλύψεις.
Το ταξίδι προς την Ψίμυθο είχε μόλις ξεκινήσει, και μαζί του ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή τους.